Eindelijk een dag met zon. Het was al half juli en tot nu toe had het bijna dagelijks geregend en gewaaid. Patricia liep langs het Leidseplein, waar de terrassen al bijna vol zaten. Ze besloot niet meer te gaan werken en nam plaats aan een tafeltje aan de rand van één van de uitspanningen.
Ze stak een sigaret op en met haar ogen dicht blies ze de rook in de richting van de zon. Een pilsje zou ze nemen. Of misschien toch een wijntje, wat maakte het ook uit dat het pas twee uur was.
“Hé, Patricia,” hoorde ze ineens. Ze keek op. Een vrouw met aan iedere hand een klein kind stond haar glimlachend aan te kijken. Ze was bleek en haar gezicht was diep doorploegd met rimpels. Haar stevige benen kwamen goed uit in de legging met tijgerprint.
“Hoi,” zei Patricia. Hopelijk maakte de vrouw zich bekend.
“Wat goed dat ik jou weer zie. Denk je nog weleens aan die tijd?” De vrouw schaterlachte nu.
Patricia groef in haar geheugen: één van haar one-night-stands zou het niet zijn, dat mens dat zo uit een folder van de Lidl gestapt was. Zelfs dronken zou ze die niet versierd hebben.
“Oma, ik wil weg, dat is een eng mens,” zei het jongetje aan haar rechterarm. “Ze heeft heksenhaar!”
“Straks gaan we, lieverd, nu even stil zijn,” sprak de vrouw. “Oh god, wat hébben we toen gelachen! Zoals jij altijd binnenkwam om een uur of tien en wat Van Vleuten ook zei, je trok je er niks van aan. Zo jammer dat je er uitgegooid werd!”
Nog ging er geen lichtje branden. Een ex-collega, zover kwam Patricia nog wel, maar bij welk bedrijf was dat geweest? Ze was zo vaak ontslagen.
“Zeg, ik breng de kinderen naar hun vader, en dan kom ik terug, dan kunnen we eens lekker bijkletsen,” zei de vrouw. Ze liep weg nadat ze met een slap handje had gezwaaid. Het jongetje rende half voor haar uit, alsof hij haar meetrok.