Bij Maarn loopt het verkeer helemaal vast. Ik kan geen kant meer op. De sneeuw ligt hier vijftig centimeter hoog en geen scheeuwschuiver of stooiwagen kan hier komen.
Het is eerste kerstdag, elf uur ’s ochtends en ik ben al te laat. Op de achterbank staat de tas met de rollade en de pudding. Mijn moeder zal zich afvragen waar ik blijf. Ik moet haar bellen. Ik zoek in mijn tas, haal alles eruit: de shag, de handig kleine paraplu, de papieren zakdoekjes en mijn sleutels. Eindelijk, helemaal onderin, vind ik mijn mobieltje.
Ik druk op de powerknop. Niets. Ik schud ermee. Nog steeds niks. Dat was dus wat ik was vergeten: opladen.
Mijn moeder zal nu denken dat ik verongelukt ben, dat ik naamloos in een mortuarium van een ziekenhuis lig. Over een half uur zal ze ze allemaal gebeld hebben en natuurlijk is ze niets wijzer geworden. Ondertussen zal ze proberen te redden wat er te redden valt: ze serveert de kerststol bij de koffie en het pasteitje bij de lunch.
Ze stuurt mijn vader de weg op om te kijken of hij sporen van een ongeluk ziet en ondertussen zal ze de kalkoen vullen. Ze glimlacht naar mijn broers en zegt: die Henny toch, altijd is er wat, als kind liep ze al in alle sloten die ze vinden kon.
De man in de auto voor mij is aan het bellen. Ik stap uit en tik op zijn raampje.
“Mag ik uw telefoon lenen? De mijne is leeg.” Hij overhandigt mij glimlachend het apparaat.
“Ma, met mij. Ik sta vast op de A12. Ik kan niet voor- of achteruit.”
“Je zou er om tien uur zijn!” Haar stem is schril.
“Het spijt me. Het kan nog uren duren, als ik al wegkom hier vandaag, want het begint weer te sneeuwen.”
“Je verpest mijn kerst! Eén keer per jaar vraag ik je om op tijd te zijn en zelfs dat lukt je niet. Je wordt bedankt!” Nu is ze bijna in tranen.
Ik hang op en geef de telefoon terug.
Gelukkig heb ik mijn e-reader bij me. De koude rollade zal me best smaken en de hulpdiensten komen vast wel langs met koffie. Dit wordt mijn mooiste kerst sinds jaren.