Er was eens een vrouw die dood wilde. Ooit had ze pillen ingenomen, waarna ze een half uur wachtte op de hevige buikkrampen die haar overgang naar de eeuwigheid zouden inluiden. Er gebeurde niets. Een andere keer sprong ze bij Breukelen op de rails, maar er was een wisselstoring en de intercity Utrecht-Amsterdam was uitgevallen.
Keer op keer mislukten haar pogingen. Ze was al oud toen ze er de brui aan gaf. Ik blijf wel leven, dacht ze, wat maakt het ook uit. Ze ging wandelen. De zon scheen, de vogels floten en de wind ruiste zacht door de bomen. Even sloot ze haar ogen om van de lente te genieten, want daar was het al die jaren niet van gekomen.
Een vrachtauto vloog gierend uit de bocht. De vrouw werd vermorzeld onder de wielen en ze had niet eens tijd om te beseffen dat haar wens eindelijk was vervuld.