Eerste zin: als ik kon toveren....
Maximaal 350 woorden.
Als ik kon toveren…dacht Eustasia. Ach, corrigeerde ze zichzelf, natuurlijk kan ik toveren. Het zit in mijn bloed.
Ze keek naar haar bezem die al jaren ongebruikt in de hoek stond. Sinds die keer dat ze kort na het opstijgen naar beneden was gestort, waarbij ze haar pols flink had bezeerd, durfde ze niet meer te vliegen. Als ze toverdrank naar binnen goot bij iemand die in een kikker moest veranderen, sprong er hooguit een gekrompen mannetje dat groen uitsloeg tevoorschijn.
Ze kon niet in de schaduw staan van haar moeder, die alle spreuken uit hun hoofd kende en haar vijand in een handomdraai voor eeuwig liet verdwijnen.
Ze keek in de ketel die boven het haardvuur hing. Ze roerde even door de paarse vloeistof. Deze keer mocht het echt niet misgaan.
Even later besloot ze dat de drank goed was. Ze goot wat van het spul in een metalen koffiebeker en begaf zich op weg naar het gemeentehuis. De burgemeester deed regelmatig een flinke greep in de gemeentekas en daar moest een einde aan komen.
Het was een forse wandeling.
Toen ze eindelijk aankwam, veranderde ze zichzelf in de bloedmooie secretaresse van de burgemeester. Tenminste, dat was de bedoeling. In het glas van de deur zag ze weliswaar een jonge vrouw, maar zeker niet de vrouw die ze voor ogen had. Deze was een stuk lelijker met die knobbel op haar neus.
Zonder problemen liep ze langs de portier die naar een voetbalwedstrijd zat te kijken. De deur van het kantoor van de burgemeester stond open. Hij zat met zijn benen op zijn bureau te suffen. Eustasia kuchte en hij schrok op.
“Uw koffie, meneer,” sprak Eustasia. Even keek hij haar verward aan.
“Ah, u bent de vervangster van mevrouw De Wit!” riep hij uit. Hij nam de beker aan en dronk gulzig.
Langzaam verstijfde hij. Zijn huid werd wasachtig bleek. Eustasia zuchtte. Het beeld had brons moeten zijn. Zo kon het niet buiten op het gazon staan.
Ze draaide zich om. Ze moest zich maar laten omscholen.