Zij gaat gebukt onder de stad op haar rug. De wolkenkrabbers drukken in haar ribben en miljoenen stemmen lispelen van haar nek tot haar enkels. Onder haar huid suist de metro die bedorven lucht laat ontsnappen uit haar mond.
De stad groeit en groeit. Aan de grenzen wordt continu gebouwd aan woonwijken en bedrijvenparken.
Steeds meer buigt zij onder de stemmen die steeds luider klinken. De mensen op straat ontwijken haar blik en nooit bieden zij aan een stukje van haar last te dragen. Help mij deze stad te torsen, wil ze roepen, maar haar ontbreekt de adem en ze zwijgt.
Al raakt haar neus bijna de grond, ze moet blijven lopen. Zodra ze stopt zal de stad haar verpletteren, dat weet ze zeker.
Ze verlangt naar een cycloon die de stad in één keer zal wegvagen, maar in dit deel van de wereld komen die niet voor.