Ik open het eerste dossier van die dag en bekijk de declaraties als Grada mijn kamer binnenkomt met haar kar. Henk, die tegenover mij zit, bestudeert geconcentreerd het schermpje van zijn I-phone.
“Goedemorgen, dames en heren!” galmt de stem van Grada door de kamer. Alleen ik kijk op. De anderen werken stug door.
“Dag Grada,” zeg ik. “Ik dacht dat je volgende week pas kwam. Ik heb nog niet zoveel gedaan.”
“De schouders eronder!” brult ze. “Alleen dan wordt het land weer groot! Mijn voorvaderen in de zeventiende eeuw versaagden nooit, zelfs niet in de zwaarste tijden!”.
Ik knik en overhandig haar de dossiers.
“Mooie sokken heeft u aan vandaag,” zeg ik en ik wijs op de dikke sokken in alle kleuren van de regenboog die tot halverwege haar kuiten reiken.
“Zelfgebreid,” zegt ze. “Ook de Moeder des Vaderlands moet haar bijdrage leveren. Ik ben nu bezig met sokken voor onze jongens in Afghanistan. Ik brei er mijn initialen in. Wat zullen zij ermee verguld zijn.”
Henk kijkt op.
“Het is anders erg heet daar, Majesteit. Onze jongens krijgen zweetvoeten van die sokken.”
“Dondert niet! Ze hebben warmte van het moederland nodig en daarmee basta!”
“Majesteit, wat vindt u nu van dat hek van uw achterkleinzoon?” gaat Henk verder. “Is dat niet een beetje overdreven? Hij komt een beetje verwend over, alleen het beste van het beste is goed genoeg voor meneer.”
“Zijn veiligheid staat voorop. De monarchie mag niet vallen, anders valt dit land uiteen, ten prooi aan gulzige, ijdele landheren.”
“Nou, ik weet het nog zo net niet. Die Willem-Alexander…Nee, het wordt hoog tijd dat Nederland zich bij Duitsland voegt, dan zijn we er vanaf.
Grada wordt knalrood.
“Hoe dúrft u! Ik laat u executeren, landverrader!”
Grada smijt de stapel dossiers op Henks bureau en schrijdt zonder haar kar de kamer uit.