Nog één laagje cement erover en Willem is voltooid verleden tijd. Sandra smeert keldervloer zorgvuldig glad en stopt de troffel samen met de cementzak en de emmer in een vuilniszak. Geen sporen achterlaten, dat is het belangrijkste. Zij zal niet tegen de lamp lopen, zoals die sukkels van de televisie.
Als ze boven is, stopt ze de sleutel van de kelderdeur in haar broekzak. Zolang de vloer niet droog is, kan daar beter niemand komen.
Op de fiets naar het afvalscheidingsstation fluit ze een deuntje. Willems deuntje, realiseert ze zich. Ze stopt abrupt.
Als ze haar vuilnis heeft gedumpt, rijdt ze langzaam naar huis. Misschien moet ze verhuizen. Een heel nieuw begin, in haar eigen flat. Haar huis is toch meer Willems huis, dat is altijd zo geweest. Bovendien zal het moeilijk worden om de hypotheek te betalen van haar salaris. Maar met Willem onder de keldervloer is het link om het huis te verkopen. Dat kan niet eens! Als ze dat bedenkt, haalt ze een paar tellen geen adem. Ze stapt van haar fiets en hijgt. Willem zal in geen jaren officieel dood zijn en het huis staat op zijn naam. Ooit zal ze het erven, maar daar heeft ze nu niets aan.
Thuis overvalt haar de stilte. Een nieuwe stilte, die van luisterende geesten, van ingehouden adem.
Wat zijn de meubels vreemd, net alsof ze ergens op bezoek is. Het huis met alles erop en eraan lijkt haar verwijten te maken, maar wat heeft ze in godsnaam misdaan? Willem heeft het er zelf naar gemaakt met zijn gemep en zijn eeuwige gezeur over haar uiterlijk dat weinig opwindend was en het huis dat ze niet schoon genoeg hield.
Mooi dat die pillen zo snel hun werk deden. Als je de weg weet op internet kun je alles krijgen.
Het wordt avond en nog steeds zit ze op de bank. Ze doet geen licht aan al wordt het donker. Ze beweegt nauwelijks, want de lucht om haar heen is tastbaar alsof er voortdurend iets over haar huid strijkt.
Tegen middernacht gooit ze de sleutel van de kelderdeur op de salontafel. Ze gaat de voordeur uit en loopt en loopt.